Aslında şimdi yaşananların geçmişi var,evet var...

Hani genelde türk filmlerinde olur ya gözlerini açar puslu puslu görünür ortalık hıh işte tamda öyle uyandım:) Çok susamıştım ilk aklıma gelen suydu. Su içmek için seslenmek istedim sesimin çıkmamasına telaşlandım,sanki dilimi hareket ettiremiyordum ama sanki. Ellerim yatağın,tutacak yerlerine bağlıydı. Ellerimi kısıtlıda olsa hareket ettirip yatağın yanına vurdum ses çıkarabildim mi bilmiyorum ama hemşire beni farketti:) Nasıl anlattım o nasıl anladı bilmiyorum ama şimdilik su içemeyeceğimi ağzımda hortumların olduğunu söyledi. Yapacak birşey yoktu konuşamıyordum,kafa tutacak halde de değildim hem böylesi uygundu demekki. Çaresizce tekrar uyudum. 2.5 günlük yoğun bakım misafirliğimde defalarca uyudum uyandım.saat kaçtı,gündüz mü gece mi?hiç birşey bilmiyordum.
Bir süre sonra ağzımda ki hortumları çıkarttılar,ellerimi çözdüler,su içebildim (bir yudumcuk için müsade vardı)

Öyle çok ayrıntı var ki o kısacık 2.5 günde ve yazarken dolu dolu olacağı için kısa kısa anlatıp geçeceğim.

Sırtım çok ağrıyordu hemde çok,en kötüsü buydu,göğüs kısmımı sargı bezleriyle sarıp sarmalamışlardı. ne kadar kesmişlerdi acaba,merak ediyordum:) Sırt ağrılarım için yapacak birşey yoktu sanırım çünkü zaten ağrı kesicinin en alalarını veriyorlardı,bir süre dişimi sıkacaktım ama çok zor oldu. Her yerimde  hortumlar,intraketler bağlıydı.Ben acı içinde sızlanıp duruken birden yoğun bakım günlerime yanımda ki yatağa gelen hasta ile birlikte renk geldi:)
Sol yanımda ki yatağın etrafında herkes pervane olmuştu. Ya adam öldü ölecekti,ki eyvah ben bu ana tanık olmak istemiyordum yada şöyle kelli felli en şanlısından biri konaklayacaktı bu yatakta.
Bana her 5 dakikada bir öksürmem gerektiği hatırlatılıyordu.öyle yan gelip yatamayacaktım,kırk yılda bir ameliyat olmuşum keyfime bakayım demek yoktu,öksürecektim ve her öksürdüğümde her yanım acıyacaktı. Ben böyle çabalarken öksüreyim diye yanımda ki yatakta yatan bey "aferin sana aferin sen halletin bu işi dedi". Kafamı çevirip gülümsedim. Ona da söylemişlerdi öksürmesi gerektiğini ama o birazcık inatçıydı.
Sonra sohbet etmeye başladık bana babasından,çocukluğundan,İzmir'den,İstanbul'dan kitaplarından,rahatsızlığından ,bir sürü şeyden bahsetti. Keyifli olmaya başlamıştı yoğun bakım günleri en azından Turgut Özakman ile tanışmış hatta tanışmaklada kalmamış 2 gün dolu dolu sohbet etmiştik(gerçi çoğu uykuyla geçmişti ama)
Servise benden önce çıktı ,çıkarken röpteşambırını,terliklerini giydi ve sedye ile çıkmayı kesinlikle reddetti.Eşinin sürdüğü tekerlikli sandalye ile odasına doğru yol aldı.

Servise çıkmamla birlikte söylenmeye başladım ne zaman çıkaracaksınız beni diye,her gün her gün aynı soruyu defalarca sordum. Sıkılmıştım Öyküyü özlemiştim hemde çok:)
Şimdi çok net hatırlamıyorum ama sanırım 5 gün sonra evime çıkmak için müsade ettiler. Evime dönüyordum kızıma.

Eve döndükten sonra sıkıntılı dönemler geçirdim hatta tam 1 hafta sonra gecenin bir saatinde rahatsızlanıp yeniden ambulansla acile götürüldüm. Ve tekrar yoğun bakıma kaldırıldım. Sonra tekrar servise çıktım 2 günde orada kaldım,bu sefer ne zaman çıkaracaksınız dediğimde hiç akıllanmıyorsun deyip susturdular beni:)

Sonra sonra  herşey yavaş yavaş rayına oturmaya başladı. Bir süre ne doğru düzgün uyuyabildim,ne tek başıma yatağımdan doğrulabildim,bir çok ihtiyacımı ağır aksak tek başıma halletmeye çalışsamda o günlerde yanı başımda olan canımmm canımm anneciğimin hakkını asla ödeyemem.

Artık daha iyiyim bir ayağım sürekli doktorda olmasına rağmen çokça şikayet etmiyorum bu durumdan,nasıl olsa yaşıyorum ve o ayaklar kanlı canlı beni bir yerlere götürüp getiriyorlar hem de çoğu zaman benim istediğim yerlere:)