Bir omuz eksildi benim hayatımdan,dostane bir omuz canımı yaka yaka gitti.

4 gündür gidişinin ardından yas tutuyoruz,anlamaya çalışıyoruz anlamsızca. Ben daha gerçekliğini bile idrak edememişken anlam yüklemeye çalışmak ne kadar saçma.Çok ani oldu diyoruz gidişinin ardından,biliyorum ki nasıl olursa olsun gidişin yine böyle canımızı acıtacaktı. Ama öyle şaşkınım ki şimdi. Öyle çok keşkelerle bıraktın gittin ki bizi.Belkide ani olması  bu yüzden canımı bu kadar yakıyor. Konuştuklarımız.gülüşün kulaklarımda yankılanıyor sanki . Canımı acıtacağını bile bile fotoğraflarına bakıyorum günlerdir,üstelik bu sefer daha bir başka. Özleyeceğim seni demek öyle hafif kalıyor ki içimde kopan fırtınaların yanında. Yanımda olsaydın anlatsaydım sana ne iyi anlardın beni.Her sıkıldığımda,offf yeter dediğimde sırf üzülmeyeyim diye daha çok bunalmayayım diye türlü türlü güzel şeyler anlatırdın ya"abartma abdik,birde bu tarafından bak çokta kötü değil" derdin ya. Ama yok bu defa abartmıyorum Emoşcuğumm, Canımmmm  gerçekten abartmıyorum. Kabul et abartmıyorum...